We zijn onderweg om een rit te verzorgen van een ziekenhuis naar een revalidatiecentrum.
In het scherm zien we de geboortedatum staan. Het betreft een jong persoon. Na een IC periode gaat deze jonge man over naar een revalidatiecentrum. Maar de hoe en waarom vraag is bij aanrijden niet duidelijk.
Op de verpleegafdeling aangekomen, krijgen we te horen dat het om een jongen gaat die ten gevolge van zuurstof tekort mentale retardatie heeft opgelopen. Hoe dit heeft kunnen gebeuren, wordt niet over gesproken. De verpleegkundige blijft hier onwetend in.
We lopen naar de kamer bij het openen van de deur zie ik de vader zitten en zie ik de jongen in zijn bed liggen. Ik schrik enorm en denk gelijk terug aan een hulpverlening van een paar weken geleden.
Ik kan mijn geschrokken blik niet passeren, ik stel mij kwetsbaar op, ik stel mij voor en zeg gelijk ik heb uw zoon binnen gebracht op de SEH, wat een triest verhaal.
Ik sta naast het bed en houd zijn hand vast, echt contact heb ik niet me hem. Zijn vader zegt: “Wat fijn dat u hem nu ook over kunt brengen naar het revalidatiecentrum”. Ik denk bij zelf, dat is puur geluk, maar het heeft zo moeten zijn. Er worden gelijk vragen op mij afgestuurd over die bewuste avond.
Ik zeg: wacht even, misschien moeten we even een bakje koffie nemen, ….wat fijn dat mijn collega dit wil verzorgen. Ondertussen ga ik in gesprek met vader, deze tien minuten later op de revalidatie afdeling zal niet uitmaken.
Ik vraag de vader wat ze weten…. en ik haak hier op in. Vele vragen liggen op deze zere plek “ wat is er die bewuste avond gebeurd”. Van de politie hebben ze al het een en ander gehoord, het zou zijn gegaan om een uit de hand gelopen feestje met slagroompatronen. Nog nooit van gehoord zegt de vader. Zijn kameraad is er goed van afgekomen en wij zitten met een hoopje ellende. Helaas kan ik niet op alles antwoord gegeven, maar kan ze wel vertellen hoe ik hun zoon heb aangetroffen….
Half zittend hangend tegen een muurtje, zit een jonge man, hij is stil en heeft een oppervlakkige trage ademhaling. Hij ziet er blauw/grauw uit. Even verderop is een jongen (wat later zijn kameraad blijkt te zijn ) hij is in paniek, angstig en onrustig. Niet pluis, gelijk de vraag wat is hier de oorzaak van. Drank, drugs? Ja, een biertje, maar zo te horen had dit niet de overhand. Ik schuif de ambulancetas op zij. Ik hoor wat…..en kijk om en mijn oog valt op een aantal patronen. Blij met de aanwezigheid van politie die zich bekommert om de andere jongen, deze bevestigd mijn vermoeden het zijn slagroompatronen. Het MMT en een tweede ambulance laten we ook komen. De kameraad bevestigd dat zij lachgas uit de patronen hebben gebruikt………dat verklaard ook zijn onrust en paniek. En mijn slachtoffer de ademdepressie.
We moeten snel handelen en voordat ik het weet heb ik er al een tube in. Goede ventilatie is nu het beste vooral voor zijn hersenen. Hopelijk blijft de schade beperkt bedenk ik mij nog.
Vader luistert aandachtig en zegt ineens. “Wat heb ik een respect voor jullie. Jullie moeten de rotzooi van de jeugd maar weer opknappen, ik ben erg boos op alles wat er nu gebeurt en hoe het nu met hem is, waarom hij, waarom wij……” Vader is erg geëmotioneerd. “Maar ik besef ook wel goed als er geen hulpverlener zou zijn, wij nu bij een begraafplaats staan”.
Ik denk bij mijzelf, daar heeft hij wel gelijk in.
Ik geef vader een tissue. Er valt een stilte. De koffie is op. Samen met de chauffeur gaan we deze jonge man op de brancard leggen. Voordat we het weten staan we met z`n allen in het revalidatiecentrum. Hij krijgt een eenpersoonskamer, misschien ook eerst wel zo prettig. Ik geef vader een hand en wens hem heel veel sterkte toe. Spontaan krijg ik een knuffel en hoor ik hem zeggen:”bedankt, bedankt voor je tijd dit doet mij heel goed ondanks alle verdriet en de onzekere toekomst voor onze zoon……..”
Met een brok in de keel verlaten we de afdeling, tevreden over deze hulpverlening maar voel ook wel erg met de vader mee…….hij zit in een rouwproces, hij heeft zijn zoon zoals die was na dit incident verloren…….. dat allemaal door een paar slagroompatronen.
Slagroompatronen en de mogelijke gevaren:
Jeugd gebruikt steeds vaker slagroompatronen. Het lachgas in de patronen wordt gebruikt om high te worden. Het gas wordt in een ballon gespoten en daarna ingeademd. Het lijkt onschuldig, maar kan erg gevaarlijk zijn. Zeker in combinatie met andere middelen zoals alcohol.
Korte termijnrisico’s:
- zuurstoftekort in de hersenen, met als gevolg dat je het evenwicht verliest;
- gevoel van onrust en angst;
- je longen kunnen bevriezen, met als gevolg dat je niet meer kunt ademen. Hersenschade of zelfs de dood is dan heel dichtbij.
Lange termijnrisico’s:
- onvruchtbaarheid;
- impotentie;
- hersenschade;
- neurologische stoornissen.
Slagroompatronen vallen niet onder de Opiumwet, zijn niet verboden en kun je daarom overal kopen. Toch is het onverstandig om het lachgas zo te gebruiken, gezien de risico’s die eraan kleven.