Collecteren moet je leren
Collecteren voor een goed doel is en blijft een bijzonder gebeuren.
Al vaker gedaan, maar het was wel een paar jaar geleden dat ik collecteerde in mijn eigen buurt voor het Longfonds.
Ik had er een tijdje weinig zin in gehad, hoge salarissen van directeuren speelden daarbij een rol, maar dit jaar voelde het anders, dus ging ik op pad.
Gewapend met een lege collectebus, een QR –code op een ietwat onhandige plaats, en een SMS-code, begon ik bij het begin van mijn eigen buurt. De eerste buurvrouw, want dat zijn ze dan eigenlijk allemaal, had muntgeld. Dat rammelt fijn in de bus. De tweede (buurman) is een stuk jonger en vond de QR-code een groot succes. Een waarschuwing vooraf was nodig omdat €5.00 standaard was ingesteld en niet iedereen dit een goed bedrag vindt. De hoogte van het bedrag kon worden veranderd. Het begin van de collecte ging dus goed en dat gaf mij moed.
Wat er dan komt, ervaar ik op een gegeven moment toch wel als onprettig, terwijl het ook als heel efficiënt gezien kan worden. Het ene na het andere huis heeft een sticker waarop een aantal keren ‘nee’ of zo staat. Meestal zie je dat pas halverwege het paadje naar de voordeur en moet je dan dus omdraaien. Natuurlijk kost aanbellen en wachten tot iemand de voordeur opendoet meer tijd, als de bewoner aangeeft niet aan collectes mee te willen doen. Maar ik bespeurde bij mezelf, na een aantal huizen met sticker, een ergernis. Ik besef dat dit voor iedere collectant anders zal zijn.
Er kwamen weer wat huizen met een bordje Welkom bij de deur, daar werd ik vrolijk van. De mogelijkheid van betalen met de QR-code werd door menigeen als positief ervaren, maar ik vond het nog wel een beetje lastig. Als iemand zegt dat er geen kleingeld in huis is, kan dat 2 dingen betekenen en beiden zijn legitiem. Ik zocht naar de juiste woorden om te vertellen dat er meerdere betalingsopties zijn en niet iemand tot betalen te ‘dwingen’.
Al met al ging het collecteren best goed, hoeveel je ophaalt, weet je niet meer vanwege de verschillende betaalmogelijkheden. Je leert je buurt weer kennen, je stappenteller is fijn aangevuld en de beste opmerking van de avond ‘oh je bent aan het bedelen’ heb ik gepareerd met ‘nee hoor, dan heb ik altijd heel andere kleren aan’. Eén euro leverde me dat op.
Ik hoefde pas 1,5 week later mijn bus in te leveren, het collecteren met bijbehorende ervaringen waren al wat weggezakt, dus heb ik me voor volgend jaar alvast opgegeven.
Joyce
Bron titelfoto: Longfonds